6 Mayıs 2024 Pazartesi

Layiha Öztürk: 27 yıldır Vasıf Öztürk 'belki gelir' diye bekliyoruz

Diyarbakır'da kayıp yakınlarının eyleminde konuşan 27 yıl önce gözaltında kaybedilen Vasıf Öztürk'ün eşi Layiha Öztürk, "Yıllar geçti ama son sözleri, son bakışları hala aklımda. Gözümüz kapıda 'belki gelir' dedik. Ancak haber alamadık" dedi. 

İnsan Hakları Derneği (İHD) Diyarbakır Şubesi ve kayıp yakınları, "Kayıplar bulunsun failler yargılansın" şiarıyla her hafta düzenledikleri oturma eylemlerinin 657'ncisini Koşuyolu Parkı Yaşam Hakkı Anıtı önünde gerçekleştirdi.

Çok sayıda insan hakları savunucusunun katıldığı eylemde kayıpların fotoğrafları taşındı.

Eylemde konuşan İHD Şube Başkanı Abdullah Zeytun, 1990'lı yıllarda sistematik bir şekilde çok sayıda kişinin kaybedildiği ve faili meçhul cinayetler işlendiğini söyledi. İnsanlığa karşı işlenen suçlar karşısında kayıp yakınları ve insan hakları savunucularının taleplerine cevap verilmediğine dikkati çeken Zeytun, aynı zamanda sistematik bir cezasızlık politikasının yürütüldüğünü ifade etti. Zeytun, "Bir kez daha bu gerçeği hatırlatmak ve unutturmamak için bir aradayız. Kayıplar bulunmadı ve failler yargılanmadı. Bu hakikat ve adalet mücadelesinde annelerimiz ve yakınlarımızla birlikte mücadele vermeye devam ediyoruz. Ne yazık ki kayıp yakınlarının yas süreci devam ediyor. Adalet talepleri karşılanmadığı gibi bu süreç bir işkence haline dönmüş vaziyette. Anneler kayıplarının akıbetini öğrenmeden yaşamlarını yitiriyor. Bu nedenle bu politikadan derhal vazgeçilmesini, adalet ve hakikat arayışındaki annelerin taleplerinin ele alınmasını ve gereğinin yerine getirilmesini talep ediyoruz" çağrısı yaptı.

Devletin geçmişiyle yüzleşmesini isteyen Zeytun, hakikatleri araştırma komisyonunun kurulması gerektiğini vurguladı. Zeytun, şöyle dedi: "Türkiye, Birleşmiş Milletler'in (BM) Kayıplar Sözleşmesi'ne imza atmalı ve gereğini yerine getirmeli. Geçmişle yüzleşme, hakikatleri araştırma mekanizmaları kurulmalıdır."

ÖZTÜRK'ÜN HİKAYESİ
Zeytun'un konuşmasının ardından Diyarbakır'ın Kulp ilçesine bağlı Cumar (Uzunova) köyünde 1 Haziran 1994'te kaybedilen Vasıf Öztürk'ün hikayesi okundu. İHD Kayıp Komisyonu üyesi avukat Derya Yıldırım, 1994'te operasyona çıkan askerlerin köye baskın düzenlediğini ve 3 evi ateşe verdiğini aktararak, "Köye bağlı Salkım mezrasında bulunan Vasıf Öztürk, Cembeli Tuncer ve Efendi Şen isimli köylüler, askerler tarafından gözaltına alınır. Aynı gün komşu birkaç köye daha baskınlar yapılır. Gözaltına alındıktan sonra köyün okulunda bir gece bekletilenlerden Vasıf Öztürk'ün teyzesinin oğlu Cembeli Tuncer ve Efendi Şen, sabah serbest bırakılır. Vasıf Öztürk ise elleri ve gözleri bağlanarak askeri helikoptere bindirilir ve Kulp'a götürüleceği söylenir. Ancak bazı görgü tanıkları Vasıf Öztürk'ün Lice Jandarma Karakolu’nda olduğunu ve kendisine işkence edildiğini belirtir. Lice Jandarma Komutanlığı’nda 25 gün gözaltında tutulur. 7 çocuk babası olan Vasıf Öztürk'ten bir daha haber alınamaz" diye anlattı.

'BAKIŞLARI GÖZÜMÜN ÖNÜNDE'
Ailenin Öztürk'ün akıbetine dair yaptıkları başvurulardan sonuç alamadığını belirten Yıldırım, Diyarbakır Valiliği OHAL Bürosu'nun 14 Ekim 1994'te aileye, "Oğlunuz Vasıf Öztürk'ün herhangi bir nedenle gözaltına alınmadığı, aranan şahıslardan olmadığı anlaşılmıştır" yanıtı verdiğini söyledi. Yıldırım, Öztürk'ün eşi Layiha Öztürk'ün ifadelerini ise şu şekilde paylaştı: "Üç evi yaktılar ve ardından gözaltılar başladı. Eşim dışındakileri bıraktılar ama onu helikopterle Kulp’a götürdüler. Ben o zaman 3 aylık hamileydim. Eşimin gözaltı haberinden sonra Kulp’ta bulunan karakola gittik. Orada bizi kovup, 'Biz böyle bir adamı tanımıyoruz' dediler. Eşimin fotoğrafını çıkartıp kaynanamla birlikte herkese gösteriyorduk. Lice’de onu görenler ona işkence edildiğini söyledi. Lice’deki karakoldan da bizi kovdular. Bir daha bir yere de soramadık, haberi de gelmedi. Yıllar geçti son sözleri, son bakışları hala aklımda, gözümün önünde. Aradan kaç yıl geçse de gözümüz kapıda 'belki gelir' dedik. Ama 27 yıl geçti, ondan ne haber alabildik, ne de bir mezarı oldu. Küçükken çocuklarım mezarlığa gittiklerinde 'neden bizim babamızın da bir mezarı yok' diyorlardı. Ama şimdi hepsi büyüdü, hepsi gerçeği biliyor."